{12} nigdzie się nie wybieram

Byłam w totalnej rozsypce. Tak naprawdę nie wiedziałam, co mam robić. Z jednej strony osiągnęłam to, o czym marzyłam przez te ostatnie dwa tygodnie, a z drugiej... Straciłam coś, na co pracowałam całe życie. Straciłam część siebie, która była zdecydowanie tą lepszą połową. Przez cały czas widziałam żałosną, wykrzywioną bólem twarz Lisy. To było nie do zniesienia. Siedząc przy wejściu do hali, płakałam w rękaw flanelowej koszuli, która jeszcze niedawno walała się po ziemi. Z oddali nadal słyszałam radosne krzyki bawiących się ludzi, którzy zagłuszali me szybko bijące serce.

-Nie płacz, proszę...- Poczułam, jak Bradley kładzie mi swoją rękę na kolanie. Podniosłam głowę, niepewnie spoglądając na osiemnastolatka. Pewnie wyglądałam jak panda- z rozmazanym makijażem i podpuchniętymi oczętami. Pociągnęłam nosem, starając się wziąć parę głębszych oddechów.

-Nie mogę patrzeć, jak płaczesz, Lennon.- Rzekł cicho, kucając na przeciwko mnie i ujmując moją twarz w swoje zimne dłonie. Zmusił mnie do spoglądania prosto w swoje czarne tęczówki. W zasadzie spodobał mi się taki gest. Ot, terapia na uspokojenie. Jego bliskość pozwalała się totalnie wyciszyć. W tym momencie biła od niego nieokreślona siła, zmuszająca do ogarnięcia parszywych myśli oraz łez, spływających ciurkiem po policzkach. Starałam się jakoś uśmiechnąć, pokazać mu, że wszystko jest w porządku i nie ma się czym przejmować, ale... Nie potrafiłam. Czułam, że nie mam po co wracać do domu, tym bardziej do szkoły. Najchętniej zamknęłabym się w piwnicy i już nigdy stamtąd nie wychodziła.

-Co teraz będzie? Nie wiem co robić, Brad...- Wyjęczałam w końcu, gwałtownie łapiąc powietrze w płuca. -Oni nie dadzą mi spokoju.

Nie wiedziałam, jak teraz spojrzę na siebie w lustro. Nie chciałam widzieć tych fałszywych tęczówek, tego okropnego uśmiechu, którym obdarowywałam przez te wszystkie lata Lisę. Choć do tej pory miałam bardzo niską samoocenę, to teraz... Mój poziom można było określić jako okrągłe zero.

-Przejdziemy przez to, zobaczysz.- Widziałam, że się waha. Nie był pewny tej odpowiedzi, ale wcale mu się nie dziwiłam.

-Nie.- Zaprzeczyłam niemalże od razu, łapiąc go za nadgarstki, bo jego dłonie nadal ujmowały moją mokrą od łez twarz. Takiej odpowiedzi się chyba nie spodziewał. -Zaraz stąd pójdę i już nigdy mnie nie zobaczysz. Nie będę ci mieszała w życiu i rujnowała kariery, na którą tak długo pracowałeś. Zraniłam już wiele osób, nie chcę też zranić ciebie...- Wydukałam, ściskając mocniej jego ręce. Tak bardzo bolało mnie serce. Wcale nie pragnęłam tego rozstania. Wiedziałam, że to będzie dla mnie trudne, choć... Tak będzie lepiej. Przynajmniej nie dojdzie do tego, że złamię Simpsonowi serce, tak  jak to powiedziała Lissandra.

-Zwariowałaś?- Wyraźnie się oburzył, marszcząc brwi. Jeszcze go chyba w takim stanie nie widziałam. -Nawet nie gadaj takich głupot.

-Daj spokój, Bradley. Jutro przeprowadzisz wywiad, że to był tylko żart i tak naprawdę nie ma żadnej Lennon, bo nadal jesteś singlem. -Wystękałam z trudnością, wbijając się palcami w jego skórę. Zbliżył swe lico do mojego na tyle blisko, byśmy się stykali nosami. -Wolę zranić siebie, niż ciebie.

-Lennon, swoim odejściem nie zranisz tylko siebie, ale również i mnie! Nie możesz tego zrozumieć? -Zsunął dłonie z policzków, by tym razem złapać mnie za ramiona i potrząsnąć delikatnie, zmuszając do otrząśnięcia się ze stanu melancholii i beznadziejności. Poskutkowało. "Przejdziemy przez to, zobaczysz". PrzejdzieMY. Czyli jednak widział mnie w swoim życiu? Dopiero teraz to do mojej głupiej łepetyny dotarło. Nie mówiąc zupełnie nic, po prostu wtuliłam się w jego klatkę piersiową, przechylając ciężar ciała do przodu. Potrzebowałam tego bliskiego kontaktu z osobą, na której mi zależało. Potrzebowałam kontaktu ze swoim zakazanym owocem- przekleństwem i powodem kłótni z najlepszą przyjaciółką. Siedzieliśmy w takiej pozie przez dłuższą chwilę. Głaskał mnie po głowie, powtarzając spokojnie, że wszystko będzie dobrze i jakoś się ułoży. Moczyłam mu ramię swoimi gorzkimi łzami oraz tuszem, który był dosłownie wszędzie.

-Chodź, zawiozę cię do domu. -Odczepił się ode mnie niechętnie, a następnie podniósł w końcu z ziemi, wyciągając do mnie rękę.

-Brad, wrócę sama. Lepiej nie wywoływać wilka z lasu...- Po raz kolejny otarłam twarz, pozbywając się kolejnych czarnych maz, wytworzonych przez kosmetyki, rozpuszczone słonymi łzami.

Przed budynkiem stało mnóstwo fanów, spragnionych obecności The Vamps. Pomińmy fotografów oraz dziennikarzy, którzy również tylko czekali na jakiś kolejny skandal. Zastanawiałam się nad jednym- jak szybko informacja o wrednej Lennon Cartwright dotrze do tabloidów? Czy już jutro będę na pierwszych okładkach głupich, kolorowych pisemek?

-Wyjdziemy innym wyjściem. Nie puszczę cię samej w takim stanie.- Pokręcił głową, zaciskając szczęki.

Nie miałam siły się z nim kłócić. W zasadzie chciałam, by ktoś ze mną wrócił do domu. Sama nie potrafiłabym stać na przystanku i czekać tak po prostu na autobus, który miałby mnie zawieść na przedmieścia. Prędzej ruszyłabym na pierwszy lepszy most, żeby z niego skoczyć.

Chwyciłam ciepłą dłoń osiemnastolatka, wstając z gruntu. Spojrzałam na niego niepewnym wzrokiem, a następnie zostałam objęta jego delikatnym ramieniem. Położyłam głowę na Bradleyowym torsie, ściskając go lewą ręką przy boku, jakbym nie chciała, by mnie teraz puszczał. Po drodze wstąpiliśmy po kurtki oraz kluczyki do samochodu (jak się później okazało- samego Waddy'ego). Całą drogę milczeliśmy- Brad prowadził w skupieniu, a ja wpatrywałam się w migoczące latarnie oraz pojedynczych ludzi, zmierzających w nieznane. Oparłam czoło o zimną szybę i trwałam tak aż do czasu, gdy nie zauważyłam znajomej okolicy obok mojego mieszkania. Wychodząc z samochodu, musiałam zerknąć na domostwo Finnigan. Błądziłam po budynku, by w końcu zatrzymać smutne oczy na oknie do jej pokoju. Światło już dawno zostało zgaszone. Poszła spać? A może jeszcze nie wróciła do domu? Westchnęłam głośno, zaciskając piąstki ze złości. Dlaczego nadal obchodziło mnie jej życie? Wiedziałam, że źle zrobiłam, ale... Ona wyrządziła mi większe świństwo, gadając najgorsze rzeczy przed kamerą i tłumem wiernych fanek The Vamps.

Zdziwiłam się, gdy zobaczyłam, że chłopak rusza za mną do domu. Nawet nie próbował się żegnać przed progiem- po prostu wszedł do środka, zamykając za sobą drzwi. Zapaliłam światło, rzucając kurtkę gdzieś na wieszak. Odetchnęłam z ulgą zauważając, że matka ma nocny dyżur.

-Zrobić ci coś do picia?- Martwił się. Od napadu tych hien jeszcze nie widziałam uśmiechu na jego twarzy. To chyba było gorsze od tego wszystkiego.

-Nie, dzięki. Jedź już do chłopaków, poradzę sobie.- Mruknęłam w odpowiedzi, opadając bezsilnie na krzesło.

-Wyganiasz mnie?- Uniósł jedną brew do góry, krzyżując ręce na klatce piersiowej. -Oj, chyba nie pozbędziesz się mnie tak łatwo.- Pokręcił głową, podchodząc do mnie i chwytając moje dłonie. - Chodź, położysz się spać.

Nawet nie wiem kiedy podszedł do mnie bokiem, wsunął jedną rękę pod moje kolana, a drugą umiejscowił na plecach. Podniósł mnie w górę jednym, pewnym ruchem. Cóż... Ciężka nie byłam, więc nie sprawiło mu to większego problemu. Weszliśmy na górę, do mojego pokoju. Zostałam położona na łóżku, a następnie przykryta kocem.

-Co robisz?- Nagle poczułam, jak przylega do moich pleców, a następnie kładzie dłoń na moim brzuchu, karząc przysunąć się nieco bliżej. Zamarłam w niepewności, otwierając szerzej oczy.

-Czuwam.- Wydmuchał ciepłe powietrze prosto w moje włosy, zanurzając w nich nos oraz usta.- Coś nie tak?

Znowu poczułam się tak, jakbym zaraz miała zemdleć. Mięśnie w miejscu, w którym spoczęły palce Bradleya, napięły się z całej siły, drżąc delikatnie z pożądania. Mimo tego wszystkiego nadal go tak cholernie pragnęłam...

-Skądże.- Odchrząknęłam, a następnie chwyciłam jego rękę, by ścisnąć ją jak najmocniej.- Dobrze, że jesteś.

-Nigdzie się nie wybieram.- Uśmiechnęłam się bezbarwnie na jego komentarz, wlepiając tęczówki w ścianę, do której byłam zwrócona.

Nigdy czegoś takiego nie czułam. Nie wiedziałam jak to określić. Zauroczenie? A może jedynie fizyczny pociąg? Nie, to było niemożliwe, że mogło mi zależeć tylko i wyłącznie na jego uroczej buźce. Między naszą dwójką utworzyła się jakaś nieokreślona chemia, jakaś nienaruszona, nieskazitelna więź, która nie pozwalała być od siebie daleko. Pragnęłam tego, by cały czas trwał przy mnie. Chciałam mieć na sobie jego perfumy, zapach rozgrzanej skóry... Oblizałam usta, przypominając sobie smak jego warg. Drgnęłam ledwo wyczuwalnie, wciągając głęboko powietrze i zatrzymując je na dłuższą chwilę w płucach. Był tak blisko, że mogłam dokładnie określić jego mięśnie i kości miednicy.

Tak bardzo chciało mi się spać! Z trudem otwierałam klejące się ze sobą powieki, walcząc z Morfeuszem. Nie chciałam, by nagle pogrążyła mnie ciemność. Nie chciałam się budzić z tego dziwacznie pięknego snu, stworzonego na fundamentach smutku i żalu. Nie chciałam puszczać jego dłoni, spoczywającej na moim brzuchu. Mogłabym tak trwać w nieskończoność. Byle tylko nie chciał mnie opuszczać.