{9} niespodzianka!

-Jeżeli dobrze myślę, to Connor jeszcze nie jest z chłopakami w zespole. Dlatego James'owi tak bardzo zależy na tej próbie i opinii innych. -Powiedziałam Lissandrze od razu, gdy weszłyśmy do mojego domu. Dziewczyna ruszyła żwawym krokiem w stronę kuchni, kładąc na blacie reklamówkę z jabłkami.

-Wiesz co? Może założysz jakąś swoją osobistą budkę z przepowiedniami? Ubierzemy cię w jakieś zwiewne ciuchy, założymy chustkę na czoło, postawimy przed tobą szklaną kulę i... Dawaj!- Zaśmiała się Lisa, która zaczęła wypakowywać owoce na kryształową misę. -Jak zrobisz jeszcze taką poważną minę jak teraz, to ludzie uwierzą w każdą bajkę, którą im opowiesz.

-A ty nadal o tym samym? -Jęknęłam przeciągle. -Chyba nie chcesz, żebym znowu zaczęła gadać o czerwonych wypiekach na twarzy, kiedy Connor obdarował cię swoim anielskim uśmiechem? -Uniosłam jedną brew do góry. Lissandra prychnęła niczym rozzłoszczony kot, odwracając się do mnie tyłem. Poskutkowało.

W tym momencie z sąsiedniego pokoju wyszła mama. Chyba usłyszała fragment naszej żywej dyskusji, bo usiadła na kanapie w salonie i spoglądała na nas z wyraźnym zaciekawieniem. Zignorowałam jej osobę, zatrzymując wózek gdzieś przy kuchence, aby nawiązać kontakt wzrokowy z przyjaciółką.

-Gdzie się wybieracie?- Usłyszałam głos mojej matki, która czym prędzej podniosła się z kanapy i oparła o kuchenny blat, który dzielił salon i kuchnię na dwie części. Jak zwykle próbowała zainteresować nas swoją osobą, ale jej się to nie za bardzo udawało...

-Koledzy zaprosili nas na próbę zespołu, mamo.- Odwróciłam głowę w jej stronę. -Chcą się sprawdzić i usłyszeć naszą opinię.

Wiedziałam, że matka nie będzie w stanie odmówić mi małego wypadu do "znajomych". Nie w momencie, gdy powoli zaczynałam odzyskiwać kontakt z rzeczywistością i znów się uśmiechałam.

-To blisko, proszę się nie martwić, zaopiekuję się Lenny.- Powiedziała Lisa, a następnie położyła dłoń na swoim sercu. Moja matka zmierzyła ją podejrzliwym wzrokiem. Taak. Lissandra rzeczywiście brzmiała przekonująco, zwłaszcza po wydarzeniu, gdy sama próbowała nauczyć mnie chodzić.

Odchrząknęłam znacząco, starając się nie wybuchnąć gromkim śmiechem.

-Zastanawia mnie tylko jedno: dlaczego takie chłopaki jak oni zaprosili dwie kaleki do siebie?- Tutaj wskazałam na łuk brwiowy Lisy, który jeszcze się zbyt dobrze nie zagoił i wyglądał... Przerażająco.

-Może to ich kręci? Wiesz... Niebezpieczne dziewczyny.- Wypaliła rudowłosa, odwracając się gwałtownie do mnie i przyjmując pozę godną Aniołka Charlie'go, ze złożonymi palcami, które imitowały pistolet.

Moja mama westchnęła ciężko, kręcąc z niezrozumieniem głową. Chyba wystarczyło jej tego "kontaktu" z ukochaną córką, bo zrobiła w tył zwrot i zniknęła za drzwiami swojego pokoju. Można się tego było spodziewać.

Podczas gdy Lissandra bawiła się jabłkami, które zakupiłyśmy przed chwilą w spożywczym, ja zaczęłam się intensywnie zastanawiać nad tym, czy na próbie przypadkiem nie spotkamy kogoś jeszcze. Chodziło mi oczywiście o... Liberty. Tristan coś o niej wspominał wtedy w szpitalu. Stwierdził, że jestem do niej bardzo podobna. Może to była siostra jednego z nich? Nie dopuszczałam do siebie myśli, że owa LIBERTY mogłaby być drugą połówką mojego obiektu westchnień. Broń Boże!

-Cześć, dziewczyny! Miło, że przyszłyście!- Przywitał nas pan McVey. -Tak w ogóle to... James jestem. Jeszcze chyba nie było okazji, żeby poznać wasze imiona. -Dodał pospiesznie, uśmiechając się do nas szeroko.

-Lisa i Lennon. Miło cię poznać, James!- Przedstawiła nas rudowłosa, podając mu rękę i uśmiechając się nerwowo.

-Proszę wejdźcie. -Wskazał nam ręką na otwarty garaż. Wjechałam wózkiem do środka i od razu zobaczyłam... Jego. Stał na środku, oparty o mikrofon. Marszczył uroczo nosek i zagryzał dolną wargę, wsłuchując się w słowa swoich kolegów. Brązowe loki beztrosko opadały mu na czoło, zasłaniając nieco brwi i dobrze znaną mi czarną barwę wesołych tęczówek. Przekładał pomięte białe kartki i coś namiętnie z nich czytał, mrucząc cicho. Był tak skupiony na owej czynności, że nawet nie zauważył, że ktoś wszedł do środka. Ścisnęłam mocniej materiał moich spodni, biorąc głęboki wdech. Natychmiastowo zrobiło mi się gorąco...

Garaż był zwyczajny, choć mogłam stwierdzić, że miał w sobie jakiś urok. Ściany zostały przykryte licznymi blaszanymi półkami, na których leżało mnóstwo kluczy czy śrubokrętów. Pomieszczenie oświetlała tylko jedna lampka, przyczepiona do sufitu, która bujała się na wszystkie możliwe strony. Ponadto pomagało jej światło dzienne, które przebijało się leniwie przez wejście i delikatnie muskało czerwoną, obdartą kanapę, ustawioną na przeciwko sprzętu chłopaków. Gdzieś z tyłu znajdowała się perkusja, za którą siedział dobrze znany mi blondyn, któremu Georgia nastawiała nogę. Podłoga była prawie niewidoczna, gdyż czarne grube kable wiły się pod nogami nastolatków, skutecznie utrudniając im dojście do wyznaczonych miejsc.

-Lenny, nie sądziłam, że jeden z nich to największa ofiara w naszej szkole... Widziałam go ostatnio na meczu koszykówki, zupełnie się do tego chłopak nie nadaje. Do tego koleguje się z tym rudzielcem. Fuj!- Szepnęła mi na ucho Lissandra.

-Ty też jesteś ruda. A do tego wredna.- Odburknęłam jej, popychając wózek do przodu i uśmiechając się szeroko do chłopaków, którzy byli zajęci przygotowaniami do próby.

-Brad, Tristan... Przedstawiam wam Lennon oraz Lisę, dwie dziewczyny ze sklepu spożywczego, dzięki którym Connor oblał swój egzamin na członka naszego zespołu.- James wskazał na nas ręką. -To będzie nasza dzisiejsza publiczność.

Wokalista uniósł swe ciemne spojrzenie z już dobrze znanych mi, pokreślonych kartek, które trzymał w swoich rękach. W tym momencie przeszył mnie przyjemny dreszcz, błądzący od szyi, a następnie wzdłuż kręgosłupa. Uśmiechnął się delikatnie, wypowiadając urocze, choć nieco głuche: "cześć". Wydawało mi się, że od razu rozpoznał moją twarz. Ponadto... Charakterystycznym elementem mojego życia od pewnego czasu stał się wózek. A chyba nie na co dzień słowa twoich piosenek trafiają na kolana niepełnosprawnej osoby, prawda?

Motyle w brzuchu automatycznie ożyły, obijając się od ścianek żołądka z wielkim pragnieniem opuszczenia mojego układu pokarmowego. Serce zaczęło intensywnie łomotać, niemalże łamiąc żebra i obijając się o płuca, które i tak już pochłonęły zbyt dużo powietrza. Wgapiałam się w niego niczym w obraz, analizując sylwetkę i poznając ją na nowo. Lissandra trzepnęła mnie delikatnie po ramieniu, za co byłam jej wdzięczna, gdyż powróciłam na ziemię, przyglądając się reszcie.

-Daj spokój, James! Nie zniechęcaj faceta jeszcze przed próbą! Może dasz mu się wykazać?- Odezwał się Tris, który niebezpiecznie przechylając się do tyłu, o mały włos nie przywalił głową w ścianę. Lisa jęknęła cichutko, podskakując w miejscu.

-Łoo, ogierze, nie wierzgaj tak, bo tym razem złamiesz sobie czaszkę!- Rzucił Bradley, który właśnie przeniósł wzrok z mojej sylwetki na swojego kolegę.

-Serio sądzisz, że jego łeb da się jeszcze bardziej złamać? -Odparł na to panicz McVey, na co Brad zatkał dłonią usta, by nie zaśmiać się zbyt głośno, prosto do mikrofonu. Ja również prychnęłam pod nosem, zakrywając twarz rękawem od bluzy.

-Boże, dajcie się grzecznie przywitać, a nie kłapiecie tymi swoimi jadaczkami... Nie dość, że stresujecie chłopaka, to jeszcze naszych gości...-Wymamrotał chudy niczym patyk blondyn, próbując podnieść się z krzesełka, na którym aktualnie spoczywał. -Ja ciebie chyba znam!- Zawołał nagle z zachwytem, ruszając chwiejnym krokiem w moją stronę. Moje oczy zmrużyły się nieco. -Leżałaś ze mną na sali! Wtedy... W szpitalu!- Wyrecytował owe słowa tak głośno i dosadnie, jakby odkrył Amerykę. Łypnął na wózek inwalidzki i już otwierał usta, lecz... W dobrej chwili darował sobie niepotrzebny komentarz.

Od razu zauważyłam gips na jego nodze. Wzdrygnęłam się, przypominając sobie przeraźliwe okrzyki oraz zgrzyt nastawianej kości.

-Jak tam zdrówko, już lepiej?- Zapytałam, ściskając jego ciepłą dłoń, którą najpierw podał mnie, a następnie Lissandrze.

-No powiedzmy. Powinienem leżeć w łóżku, ale te małe, wredne gnomy zmusiły mnie do pracy. -Po wypowiedzeniu tych słów spojrzał na Bradley'a i James'a. Och, gdyby wzrok Tristana mógł zabijać, już dawno leżeliby martwi na ziemi.

Connor wydawał się być gdzieś całkowicie indziej. Stał niczym mała, zagubiona sierotka, z gitarą basową założoną na ramieniu i wgapiał się w czubki swoich nieco przestarzałych adidasów. Czyżby aż tak się przejmował współpracą z The Vamps?

-To co, możemy już zaczynać?- Burknął zniecierpliwiony James.

Tristan na szczęście bezpiecznie dotarł na swoje poprzednie miejsce i poprawił się na stoliczku, ustawionym przed perkusją. Chwycił pałeczki, a następnie zaczął się nimi niecierpliwie bawić, kręcąc je w długich, bladych palcach. Nie mogłam nadążyć nad tymi wszystkimi trickami, które wykonywał w jednej sekundzie. Aż zakręciło mi się w głowie.

Najmłodszy chłopak spuścił głowę, zaciskając blade dłonie na gryfie gitary basowej, gotowy do złapania pierwszego, odpowiedniego chwytu. Perkusista uniósł pałeczki w górę i odliczył do trzech, by po tym czasie uderzyć w bębny.

Lissandra opadła na czerwoną kanapę, opierając się wygodnie o oparcie i zdejmując jeansową kurtkę, którą położyła gdzieś obok siebie. Ja zacisnęłam kciuki w piąstkach, oczekując pierwszych taktów granej piosenki. Nie mogłam się doczekać, aż ponownie usłyszę głos Bradley'a i całą, wspólną kompozycję The Vamps.

Przez garaż przeszły pierwsze, nieco niepewne nuty, płynące z gitar James'a oraz Connor'a. Rytm podtrzymywała perkusja ujarzmiona przez Tristan'a. Bradley oparł ręce na mikrofonie i właśnie miał brać głęboki wdech, aby zacząć śpiewać pierwsze słowa granej piosenki.

-Chłopakiii...-Perkusja zamilkła. Gitary również.

-Cholera jasna, Tristan, co znowu!- Simpson przez przypadek trzepnął ręką w mikrofon, który przeraźliwie zapiszczał.

-Bo mi noga zdrętwiała. A w zasadzie noga i pośladek. Normalnie czuję, że zaraz mi odpadnie. W ogóle lekarz mówił, żebym trzymał ją jakoś w górze, a ja już od paru godzin siedzę w jednym i tym samym miejscu, do tego stołek jest za mały i...

James wywrócił oczami, podkreślając głośnym okrzykiem swoje wielkie poirytowanie. Zdjął dłonie z gryfu gitary tak szybko, że również zajęczała, wyraźnie niezadowolona zachowaniem swojego właściciela.

-Czy widzisz tutaj cokolwiek, co mogłoby ci tą nogę jakoś asekurować?- Zapytał Brad, rozglądając się po pomieszczeniu.  

Lissandra siedziała na samym brzegu kanapy, zaraz obok mojego wózka i... Czuła się chyba równie mocno zażenowana co ja. Szczerze powiedziawszy, spodziewałam się czegoś większego i bardziej profesjonalnego. Mimo wszystko starałam się pomóc chłopakom w przeprowadzeniu tejże próby, aby wreszcie sprawdzili swojego nowego basistę i czym prędzej go przyjęli.

-Ehhm... Kanapy raczej nie przysuniesz, ale możesz trzymać nogę na moich kolanach.- Wypaliłam czym prędzej, nie za bardzo zastanawiając się nad tymi słowami. Dopiero gdy je wypowiedziałam, zauważyłam jak głupio mogły one brzmieć.

-Daj spokój, Lennon, to będzie...- Zaczął James, ale nie skończył, bo mu natychmiastowo przerwałam.

-Idiotyczne? Może trochę. Powiedzmy, że pomocne. A innego wyjścia z tej sytuacji nie widzę. -Wzruszyłam ramionami, chwytając koła wózka inwalidzkiego i popychając go w stronę perkusji. Musiałam się trochę namachać, żeby pokonać każdą małą górkę grubych kabli. Tristan zaśmiał się nerwowo, nie za bardzo wiedząc, cóż takiego ma zrobić.-No dalej, dawaj tą nogę.- Zachęciłam go do szybszej reakcji, wyciągając dłonie w stronę chorej kończyny chłopaka. Oczywiście skończyło się na tym, że sama musiałam złapać go za gips i unieść nieco do góry, bo zrobiło mu się tak głupio, że cała jego twarz oblała się czerwonym rumieńcem. Lisa chrząknęła znacząco, poprawiając się na kanapie i kręcąc z politowaniem głową. Jej twarz zniknęła w otwartych dłoniach, a ramiona Finnigan zadrżały niebezpiecznie, świadcząc o próbie przerwania nagłego ataku śmiechu.

-Dobra. Wszyscy gotowi? Nie zaczęliśmy nawet grać pierwszej piosenki, a jutro mamy w tym składzie zagrać na pikniku szkolnym...-Odezwał się James, gdy już przejechał otwartą dłonią po swojej bladej twarzy.

-Piknik szkolny?- Wtrąciła się Lisa, którą wyraźnie zaintrygowała ta informacja. -Za parę dni Woodside High School organizuje taką wiosenną imprezę...

Zaciskając dolną wargę, wpatrywałam się uważnie w Jems'a, a następnie na Lisę, która nadal spoczywała na czerwonej kanapie, kiwając ze zrozumieniem głową. Czy nagłe pojawienie się mojej osoby na pikniku szkolnym nie będzie zbyt wielkim... Szokiem? Nikt nie widział mnie od tego pamiętnego dnia, kiedy samochód potrącił mnie na przejściu.

-No właśnie. Nauczycielka od muzyki chciała wystawić jakiś tandetny chór, który zaśpiewałby parę piosenek, ale... Ja nas zgłosiłem. Nie dość, że to dobry pomysł, aby odnaleźć siebie na małej scenie, to jeszcze psorka mi obiecała, że postawi w dzienniku jakąś dobrą ocenę.  -Wzruszył ramionami Tristan, który zaczął się kręcić na stołku i próbować zsunąć chorą nogę z moich kolan. -A teraz wybaczcie. Skoro i tak robimy przerwę, to muszę iść do toalety.

Chłopak podniósł się i zaczął kuśtykać powoli w stronę drzwi, znajdujących się po prawej stronie. Miałam mu mówić, żeby zostawił swoje ukochane pałeczki obok perkusji. Przynajmniej miałby większe pole do popisu jeżeli chodzi o złapanie równowagi, tudzież... Złapanie się jakiegoś wystającego przedmiotu, żeby się nie przewrócić. James już chyba nie miał siły komentować tej beznadziejnej próby, więc jedynie trzepnął ręką o gryf gitary tak mocno, że środkowa struna odskoczyła, wyrywając się ze swojego miejsca.

-Ja pierdolę!- Warknął, przyglądając się uważniej instrumentowi. -Chyba ten ktoś, kto się na nas patrzy z góry ma dobrą zabawę! -Przełknęłam głośno ślinę, opuszczając ramiona w zrezygnowaniu. Straciłam nadzieję, że dzisiejszego popołudnia usłyszę na nowo chłopaków, zatracających się w muzyce.

Tristan był już w połowie drogi do drzwi, gdy nagle wciągnął ze świstem powietrze, potykając się o najgrubszy kabel od zasilacza. Widziałam tylko jego chudą niczym patyk osobę, która leci powoli do przodu, przewalając się na ziemię niczym kłoda. Głuchy łomot świadczył o tym, że klatka piersiowa perkusisty właśnie dotknęła gruntu.

-Boże, dlaczego ciebie nie zostawili w tym szpitalu? Przecież zabijesz się z tym gipsem. -Mruknął James, który starał się na nowo założyć strunę, nadal odstającą od drewnianego pudła.

-Jakoś ich wybłagałem, co nie...- Wyjęczał biedny Tristan, który właśnie leżał na czarnych kablach. Niestety nie zdołał się sam podnieść. Pomógł mu w tym McVey, który stał najbliżej.

Obserwowałam to wszystko, unosząc w niemym zadziwieniu brwi. Czy nie mogli przełożyć tej próby na jakiś inny dzień? Do pikniku w mojej dawnej szkole zostało jeszcze trochę czasu. Z pewnością zdążyliby zagrać parę utworów, które nadawałyby się dla tutejszej młodzieży. Znając życie... I tak każdy będzie zainteresowany samym sobą, a nie jakimś tam zespołem, który próbuje się wypromować.

-Boże, dlaczego!- Pisnął Tristan, który został już podniesiony przez nieco bardziej umięśnionego kolegę. Evans uniósł dwie pałeczki od perkusji w górę. Jedna z nich... Była złamana.

-Wziąłeś zapasowe, prawda?- Zapytał Bradley, który stał nieruchomo, cały czas opierając się o stojak na mikrofon. Tristan pokręcił głową, zaprzeczając.

W tym małym gwarze niezadowolonych komentarzy, płynących z ust każdego członka zespołu, usłyszałam plask dłoni Lissandry, która właśnie trafiała na jej twarz.

-Może znaleźć ci jakiś patyk, żebyś mógł cokolwiek zagrać?- Zażartowała rudowłosa, odchrząkując znacząco.

Tristan chyba nie załapał, że ona tego nie mówiła na poważnie. Cóż... Skończyło się na tym, że została poproszona o wyjście na dwór i poszukanie jakiegoś grubszego patyczka, który może być idealną imitacją pałeczki. Nie zagłębiałam się już w potrzebę chłopaka ze złamaną nogą. Chyba z tego wszystkiego zapomniał, iż miał wybrać się na wyprawę do toalety.

-Okej, wychodzi na to, że tylko mi nie urwały się struny, a wzmacniacz próbuje ze mną współpracować. Kogo teraz nazwiesz najbardziej profesjonalnym?- Głos Connor'a przeciął niezręczną ciszę, podczas której Lisa podawała mi patyk dla Tris'a. Wszyscy spojrzeli w jego stronę, otwierając szerzej oczy. Do tej pory nie mówił zupełnie nic, ale jak teraz się odezwał... To wszystkim poszło w pięty.

James już miał zamiar otwierać usta. Widziałam, że zrobił się czerwony na twarzy i nawet ruszył jeden krok w jego stronę, ale ktoś skutecznie przeszkodził mu w zgaszeniu młodego basisty.

-Niespodzianka!- Rozległo się po całym garażu. Definitywnie był to głos dziewczyny. Podniosłam brodę i spojrzałam z zaciekawieniem w stronę wejścia do garażu. Cienie dwóch dziewcząt przekroczyły próg pomieszczenia.

-Libby? Co ty tutaj robisz? - Wyraźnie ożywił sie Bradley. Przełożył gitarę przez ramię, ustawiając ją na stojaczku, a następnie podbiegł w stronę dziewczyny, która właśnie weszła do garażu. Ciemnowłosa zarzuciła smukłe dłonie na jego szyję, a następnie obdarowała Simpson'a czułym pocałunkiem.

Szczęka mi opadła. Automatycznie zerknęłam na Lisę. Rudowłosa przyjaciółka wpatrywała się we mnie swoimi jasnymi oczami, totalnie zbita z tropu.

-Akurat przyjechałam do Margaret i pomyślałam, że wstąpię do was na chwilę.- Pokazała palcem na swoją towarzyszkę. -Przywiozłam wam trochę jedzenia, żebyście mi tutaj z głodu nie umarli! -Wyciągnęła rękę po wielką siatkę, którą trzymała jej jasnowłosa koleżanka.

Okej. Sądziłam, że ta próba to totalna porażka, ale... Nie spodziewałam się tego. Lisa niepotrzebnie mi podała ten jedyny patyk, który był imitacją jego pałeczki do perkusji. Widząc ową scenę, ścisnęłam drewno z całej siły, przerywając korę i niwelując wszystkie złączenia w jego wnętrzu. Po pomieszczeniu rozległ się głuchy trzask patyka, które później zaakcentowało przekleństwo perkusisty. 

***

Tęskniłam za Wami! Na szczęście już jestem po maturach (tych pisemnych, bo ustne jeszcze czekają mnie dwie) i kolejny rozdział powinien się pojawić zaraz po weekendzie. 

Pozdrawiam wszystkie moje misiaki bardzo serdecznie i mam nadzieję, że rozdział się podobał. Co myślicie o Libby i Bradley'u? ;> 

Całusy!